کارمندان بدقلق، کارمندانی هستند که باعث دردسر مدیران سازمان می شوند و بایستی مدیریت شوند. کارمندی با عصبانیت وارد دفتر کار شما می شود و از معاون جدید شکایت می کند. او به شدت برافروخته است. شما نمی دانید چطور می توانید کمکش کنید.
تمایل بسیاری از مدیران این است که شتابزده وارد ماجرا شوند. در مقام یک مدیر، این وظیفه ی شماست که مسائل را حل کنید. درگیری ها را به پایان برسانید. درست است؟ اما نه اینقدر سریع.
آیا تا به حال فکر کرده اید که اصلا کاری نکنید؟
یکی از کاستی های وضعیت جاری این است که بسیاری از کارمندان به جای اینکه خودشان به رفع و رجوع آن بپردازند، تصمیم می گیرند اجازه دهند ناظرانشان به حل و فصل مناقشات بپردازند.
این امر دو مساله ی قابل توجه را پدید می آورد. اول، برنامه های مدیران در حال حاضر بیش از حد فشرده شده اند. ویلیم آنکن جی آر می نویسد: “اکثر مدیران بیش از آنکه حتی اندکی متوجه باشند، زمان بسیار زیادی را صرف مشکلات زیردستان خود می کنند.”
در یک مطالعه معلوم شد که ۴۲ درصد زمان مدیرانی که در نظرسنجی شرکت کردند، صرف سر و کله زدن با تعارضات اداری می شود. دوم، اگر مدیران هیچ وقت به کارمندان اجازه ندهند تعارضات بین خود را حل کنند، هرگز بخشی از یک واحد یا عملکرد عالی نخواهند شد.
به عبارت دیگر، شتاب نکردن در حل و فصلِ بگومگوی هر کارمند می تواند یک اندازه، هم به نفع شمای مدیر و هم به نفع زیردستان مستقیم شما باشد. مداخله یک استراتژی محسوب می شود،درست همانطور که عدم مداخله یک استراتژی است.
برای مطالعه ی بیشتر کتاب ارتباطات سازمانی با رویکرد روابط انسانی نوشته ی حمید رضایی فر و محبوبه منتظرعطایی را مطالعه نمائید.
دیدگاهتان را بنویسید